Bovenstaande afbeelding toont de röntgenfoto's die door Danforth in zijn onderzoek zijn geleverd.
Type A is geen polydactyl, de anderen vertonen allemaal een vorm van polydactylisme.

Er lijken twee soorten fysieke vormen bij katten te zijn; de één is bekend als 'mitten paw' (handschoen- of wantpoot, extra teen aan de duimzijde) en de ander als 'patty feet' of 'snowshoe' (extra teen aan de pinkzijde).

Polydactylie alleen aan de achterpoten komt niet voor, daarom 'moet' een polydactyl met extra tenen aan de achterpoten deze ook ergens aan de voorpoten hebben.
Om dit goed te kunnen beoordelen is een röntgenfoto ideaal.
Er kunnen namelijk kleine uitsteeksels onder de huid zitten die men gemakkelijk over het hoofd kan zien.
Dit kan een verklaring zijn voor gevallen waar de fokker alleen polydactylie aan de achterpoten leek waar te nemen.
Het komt wel eens voor dat een ogenschijnlijk non-poly, nakomeling van een poly en non-poly ouder, polydactyle kittens voortbrengt.
Deze kat heeft dan toch ergens een kleine knobbel die alleen via een röntgenfoto is waar te nemen.

Mocht je willen fokken met een non-poly en zijn poly kittens niet wenselijk dan is het aan te bevelen om een röntgenfoto van de poten te laten maken om er zeker van te zijn dat er niet toch ergens een kleine knobbel zit.
Wil je wel poly-kittens fokken dan moet minstens één ouderdier poly zijn.
Het dominante gen voor polydactylie, ook wel aangeduid als Pd gen, wordt ongeveer met 40 tot 50% doorgegeven.

Er gaan geruchten op het internet waarin wordt beweerd dat een poly niet met een andere poly moet worden gekruist, maar er is echter geen wetenschappelijk bewijs gevonden om deze bewering te staven.
Totdat er meer over bekend is, is het echter verstandig om uitsluitend een poly met een niet-poly te kruisen teneinde het verantwoordelijke gen te kunnen volgen.
Als er dan een probleem ontstaat is het mogelijk te achterhalen in welke lijn het probleem zich voordeed.

Uit wetenschappelijk onderzoek mag worden aangenomen dat het Pd gen een onschadelijke dominante eigenschap is die zich op verschillende manieren uit.
Omdat bekend is dat het zich op verschillende manieren uit, hoeft nageslacht niet dezelfde teen- of pootvorm als de polydactyle ouder(s) te vertonen en elk kitten in het nest kan een andere vorm hebben.
Alle botten, zenuwen en het spierstelsel zijn de extra teen gunstig gezind en er is niets ongewoons ontdekt door middel van wetenschappelijk onderzoek.

Momenteel zie je bijna alleen nog maar polydactylie bij Maine Coons en de Pixie Bob, maar het kan bij iedere kat voorkomen.
Waarom zien we dan bijna geen poly huiskatten?
Dit is veroorzaakt door de bijgelovigheid in de middeleeuwen; alles wat van het normale afweek werd tot de dood veroordeeld, zo ook de katten met extra teentjes.
Dit terwijl ze in die tijd toch veelvuldig voorkwamen.
Gelukkig zijn er tegenwoordig steeds meer fokkers die de poly coon willen laten voortbestaan door ze op te nemen in hun fokprogramma.

Poly weetjes

Polydactyls zijn katten die aan 2 (2 WD) of alle 4 (4 WD) hun voeten meedere teentjes kunnen hebben.
Doorgaans zijn dit 1 of 2 extra teentjes per voet.

De nageltjes groeien snel, dus regelmatig knippen is aan te bevelen.

Om het poly-gen door te geven moet minimaal één van de ouders poly zijn.
Uit twee non-poly ouders kan geen poly geboren worden.

Polydactylie komt voort uit het Pd gen.
Dit is een uniek gen wat alleen zorgt voor extra tenen en geen andere gebreken of ziektes kan veroorzaken.