Buck...

In mijn handen geboren, in mijn armen gegaan... 

Het plan was dat Buck voor nakomelingen zou gaan zorgen. De natuur bepaalde anders; zijn hart was niet wat het moest zijn en op 4 jarige leeftijd kreeg hij de diagnose HCM.

Volgens de arts zou hij geen 8+ worden, maar daar dacht Buckje zelf anders over.

De laatste tijd begon hij regelmatig te spugen en afgelopen weekend was het ineens duidelijk: het gaat echt niet goed met Buck. Dan vallen ineens alle puzzelstukjes op hun plek en weet je: dit duurt geen weken meer.

En toen ging het ineens razendsnel.

En ja, de dierenarts hoorde een hartruisje, maar dat was zeer zeker niet alarmerend.

Die hele grote tumor bij zijn lever was het probleem.

Dan heb je geen keus meer en de enige beslissing die je dan kan nemen is hem verder lijden besparen en hem laten gaan.

Buck.. vriendjes met iedereen, geweldig voor de kittens, super sociaal naar bezoek.

Nooit meer 's avonds voor je neus komen zitten omdat hij het tijd vond voor een snoepje..

Nooit meer mijn flosdraadje doorbijten na het tandenpoetsen..

Nooit meer een rondje door de kamer uitwalmen nadat hij op de kattenbak geweest was...

Lief vriendje..we gaan je zo ontzettend missen...